Skins: zderzenie z dorosłością

Po tym, jak sezony 5 i 6 brytyjskiego serialu Skins zanotowały drastyczny spadek oglądalności w stosunku do poprzednich czterech serii, wydawać by się mogło, że twórcy dadzą za wygraną i pożegnają się ze swoimi młodocianymi bohaterami. Jednak zamiast tego zdecydowano się na ostatni, nieco desperacki strzał – siódma (i miejmy nadzieję, że tym razem ostatnia) seria Skins miała sięgnąć po sprawdzonych, najbardziej lubianych bohaterów z czasów świetności serialu i rzucić trochę światła na to, co działo się z nimi od czasu ukończenia szkoły.

Effy może i wydoroślała, ale zmądrzeć niestety nie zdążyła… Kadr z odcinka Skins: Fire, 2013.

I tak Skins: Fire opowiada o (jak zawsze zresztą) destrukcyjnych poczynaniach Effy Stonem, przypominając przy okazji związek Naomi i Emily, Skins: Pure podgląda losy ukrywającej się w Londynie Cassie, Skins: Rise podąża zaś krok w krok za Cookiem, który wciąż nigdzie nie może zagrzać sobie miejsca. Gościnny występ Lily Loveless i Kathryn Prescott w Skins: Fire jest właściwie jedynym nawiązaniem do poprzednich sezonów. Poza tym jednym akcentem nie możemy liczyć na wiele – zarówno Cassie, jak i Cook kwitują swoją przeszłość krótkimi, enigmatycznymi stwierdzeniami, z których nic praktycznie nie wynika. Być może to i dobrze, wszak siódmy sezon miał mówić o tym, co dzieje się tu i teraz, a nie rozdrapywać rany sprzed lat. Tyle tylko, że bolesna przeszłość cały czas wisi w powietrzu, nawiedza bohaterów jak wyjątkowo namolny duch, popychając ich w dramaty niemal identyczne jak te, których już kiedyś doświadczyli. Mimo całkowitej zmiany otoczenia i subtelnych przemian osobowości, nasi bohaterowie z zagubionych nastolatków wyrośli bowiem na równie zagubionych młodych dorosłych, którzy rozwiązują swoje problemy dokładnie tak samo, jak robili to przed laty – głównie chodząc do łóżka z niewłaściwymi ludźmi.

Siódmy sezon Skins ma prawdopodobnie tyle samo wad, co i zalet. Tak samo jak poprzednie potrafi silnie grać na emocjach widza (zwłaszcza w przypadku historii Effy), nieustannie utrzymując wibrujący gdzieś w powietrzu niepokój i piętrząc pod nogami bohaterów coraz groźniejsze problemy. Jednak nawet pomimo tego niepokoju gdzieś chyba uleciał niepowtarzalny klimat, który przed laty zjednał sobie setki tysięcy młodych widzów. Skins 7 perfekcyjnie więc gnębi i wykańcza widza emocjonalnie, nie daje jednak w zamian wystarczająco dużo radości i ukojenia, by to zrównoważyć… W konsekwencji odcinki stają się zatem dość wyczerpujące, a niektórych widzów prawdopodobnie zdrowo rozczarują.

Sięgając w przeszłość, trudno liczyć na to, że nie zaleje nas fala wspomnień i niespełnionych oczekiwań. W tym kontekście nieco więc mogą dziwić wysiłki twórców, którzy z jednej strony wyciągają na światło dzienne bohaterów sprzed lat, z drugiej zaś bardzo chcą uniknąć mówienia o przeszłości, nie zmuszając zresztą swoich postaci do żadnej niemal ewolucji. Wszystko jest takie, jakie było, chociaż usilnie staramy się temu zaprzeczyć.

Trochę to wszystko kładzie się cieniem na siódmym i ostatnim sezonie Skins. A szkoda, bo opowiadane przez niego historie są w gruncie rzeczy naprawdę dobre.