HIMYM: Legendarnie długi weekend

Do finałowego odcinka Jak poznałem waszą matkę zostało już tylko kilka tygodni. Po dziewięciu latach śmiechu i wzruszeń niewiarygodnie długa historia emocjonalnych wzlotów i upadków Teda (Josh Radnor) wreszcie ma szansę dobrnąć do końca. Jednak liczba tych, którzy zapłaczą nad końcem pewnej ery w świecie seriali komediowych prawdopodobnie znacznie stopniała w ciągu ostatnich miesięcy. Wszystko za sprawą dziewiątego sezonu, w którym – jak dotąd – na dwadzieścia odcinków pojawił się JEDEN dobry. No, może jeden i pół.

Pomysł z posadzeniem naprzeciwko siebie Teda i jego dwójki nastoletnich dzieci, które z niepokojącą dokładnością będą musiały wysłuchiwać opowieści o tym, jak to tatuś poznał mamusię (i setkę pań przed mamusią), na początku był świeży i zabawny. W miarę upływu lat robił się co prawda coraz bardziej absurdalny, jednak to, co nastąpiło w dziewiątym sezonie, przeszło najgorsze oczekiwania widzów. Od września Ted i twórcy serialu zmuszają nas do analizowania niemal minuta po minucie JEDNEGO WEEKENDU. Którego końca wciąż nie widać. Ci, którzy mieli nadzieję, że będzie im dane przyjrzeć się rozwijającej się relacji pomiędzy Tedem i miłością jego życia, dawno już chyba zdążyli się pogodzić z myślą, że NIC Z TEGO. Zamiast tego dostajemy całą serię zapychających czas antenowy odcinków o niczym, które prawdopodobnie zamierzają nas trzymać w „niepewności” aż do ostatniej minuty ostatniego epizodu, kiedy to Ted wreszcie zatrzyma swoje spojrzenie na Matce i tyle będzie z tego poznawania. Szczerze mówiąc, znacznie ciekawszym od samego serialu zjawiskiem jest fala rozczarowania, jaka rozlewa się niemal co tydzień na jego facebookowej stronie. Najgorszy odcinek w historii… Nie obejrzałem do końca… Bez sensu… Po co wyciągać takie wątki… Twórcy jednak, zupełnie tak jak Ted, nic sobie nie robią z faktu, że nikt już właściwie nie chce ich słuchać.

Kadr z serialu Jak poznałem waszą matkę, Carter Bays, Craig Thomas, 2005.

Co jakiś czas pojawiają się co prawda głosy, że serial ewoluował, że nie jest już lekką komedyjką, że analizuje wewnętrzne przemiany i relacje… Owszem. Nie zaprzeczę – przecież z jakiegoś powodu uznałam te 1,5 odcinka za całkiem dobre. Pozostałe 18,5 w żaden sposób nie broni jednak tej tezy i szczerze mówiąc trudno mi sobie wyobrazić, jak odcinek w całości mówiony wierszem albo w całości poświęcony ćwiczeniu perfekcyjnego uderzenia „z liścia” miałby to robić.

Do tych wszystkich, którzy zachowali jeszcze resztki cierpliwości dla Jak poznałem waszą matkę – łączę się z wami w bólu. Bo o ile wkrótce nie zaskoczy nas coś naprawdę legendarnego, może się okazać, że znosimy tę frustrującą agonię, nudę i nieśmieszność na darmo.