Już od 10 dni polski czytelnik ma niepowtarzalną okazję wraz z Magdaleną Kozak i jej Łzami diabła wyruszyć w podróż w czasie i przestrzeni – prosto na planetę Dżahan.
Dżahan niby jest planetą gdzieś w odległej galaktyce… ale jednocześnie zaskakująco jest swojski, znajomy, zrozumiały.
Nadszedł chyba czas, żeby w końcu rozprawić się z Dzielnicą obiecaną Pawła Majki – albo może, żeby to ona rozprawiła się z nami.
Czegokolwiek nie spodziewalibyście się po pierwszej polskiej powieści z uniwersum Metro 2033, bardzo prawdopodobnym jest, że książka, którą prezentują wam Paweł Majka i wydawnictwo Insignis, bardzo was zaskoczy. Pod każdym względem.
Problem na dziś: czy Sezon burz naprawdę jest po prostu bardzo dobry, czy też tęskniłam za wiedźminem tak bardzo, że sam jego powrót, sama jego obecność wystarczyła, by mnie zachwycić?
Odpowiedź na to pytanie nie jest i nie może być prosta. Bo też i nigdy nie dowiemy się, co bym o Sezonie burz powiedziała, nie mając za sobą długoletniej historii znajomości z Geraltem z Rivii.
Trudno powiedzieć, czy to wszystkim zainteresowanym w proces powstawania Sezonu burz udało się utrzymać całą rzecz w tajemnicy, czy też może to wina mojej uśpionej czujności i tysiąca absorbujących spraw, przez które ewidentnie przestałam śledzić na bieżąco poczynania mojego guru… Nie ulega jednak żadnej wątpliwości, że wiadomość o premierze nowego tomu opowieści z Wiedźminem w roli głównej spadła na mnie jak grom z jasnego nieba. I wcale nie jestem pewna, czy napełniła mnie radością.
Stanisława Lema nikomu chyba nie trzeba przedstawiać. Najczęściej tłumaczony polski pisarz (41 języków, łącznie 30 mln egzemplarzy!), swego czasu najbardziej poczytny nieanglojęzyczny autor SF – znają go i cenią za granicą, a w kraju trudno byłoby chyba znaleźć kogoś, kto nigdy o Lemie nie słyszał.
Bajki dla dorosłych to zbiór opowiadań napisanych przez 11 polskich pisarzy fantastyki z myślą o innym pisarzu – Tomaszu Pacyńskim, który zmarł nagle, mając zaledwie 47 lat.
Pacyńskiego nie wszyscy mogą znać – w księgarniach nie znajdziecie całej półki uginającej się pod ciężarem dziesiątków książek z jego nazwiskiem na grzbiecie. Pacyński swoje teksty publikował głównie w czasopismach – takich jak choćby „Fahrenheit”, którego był współtwórcą i redaktorem naczelnym. Kilka jego powieści ukazało się drukiem, polecam mały rekonesans w pobliskich księgarniach.
