Nadrabianie oscarowych zaległości podsunęło mi ostatnio Pasażerów z Chrisem Prattem i Jennifer Lawrence. Teoretycznie Pasażerowie mają dokładnie to, czego trzeba dobrym filmom – fajny wyjściowy pomysł, parę sympatycznych i lubianych aktorów w głównych rolach, ładną scenografię… ba, nawet całkiem przyjemnie się ich ogląda. Problem polega na tym, że nawet mimo kilku mocnych zalet to cały czas idealny przykład, jak nie należy kręcić filmów.
Tag - science-fiction
Wszyscy chcą zagrać w Gwiezdnych Wojnach. W zasadzie się im nie dziwię, ale i nie wiem, czy to dobrze świadczy o Łotrze 1, że największą atrakcją było dla mnie wypatrywanie znajomych twarzy… Znajome twarze jednak są i w nowych Gwiezdnych Wojnach znajdziecie między innymi: tradycyjnie niezbyt lotnego Andersona z Sherlocka, ser Barristana Selmy z Gry o tron, a fani skandynawskiego kina wypatrzą też Faresa Faresa znanego choćby z Zabójców bażantów.
Wbrew pozorom język to fascynująca rzecz. I mówię tutaj o systemie komunikacji, a nie narządzie używanym do dłubania między zębami. To naprawdę fascynujące zjawisko i to nie tylko dlatego, że w tym samym języku i przy użyciu mniej więcej tego samego zestawu słownictwa można stworzyć zarówno Zmierzch, jak i całą kolekcję dzieł Hemingwaya.
Stało się. Wreszcie. Od piątku długo wyczekiwany trzeci sezon Black Mirror jest dostępny na Netflixie. I jest świetny. Od początku do końca dobrze napisany. Rewelacyjnie obsadzony… mogłabym tak cały dzień. Tym razem dostajemy sześć odcinków i – o dziwo – nie wszystkie są tak przytłaczające, jak do tej pory. Tak, tak – w nowym sezonie oprócz potężnej dawki niepokoju i niełatwej autorefleksji znajdziemy też… przebłyski optymizmu.
Po pierwszym odcinku Czarnego lustra (Black mirror) zamierzałam napisać tekst o tym, że był to chyba najlepiej przemyślany początek serialu w historii telewizji. Wszyscy o nim mówili. Nawet ludzie, którzy nie przepadają za serialami, słyszeli coś o nieszczęsnym premierze Wielkiej Brytanii i równie nieszczęsnej świni.
