Syn Stinga i inne frustracje

Jak być może zauważyliście, ostatnio pomiędzy krakowskim koncertem Stinga, mozolnym dłubaniem finansowej dokumentacji i niezliczonymi godzinami spędzonymi na czytaniu (bez zrozumienia) urzędowo-księgowej papierologii – nie bardzo mam czas na pisanie. Ani nawet robienie fotek do tekstów – jak zresztą widać poniżej. Paradoksalnie mam za to sporo okazji do rozmyślań o tym, jak by to było być dzieckiem sławnego  (albo przynajmniej dobrze w jakichś kręgach ustawionego) rodzica.

Wiecie – odziedziczyć fortunę Hiltonów. Zadebiutować w filmie Downeya Seniora w wieku 5 lat. Przejąć kancelarię ojca albo gabinet dentystyczny matki. Z góry wiedzieć, że ma się pewną robotę (tudzież źródło dochodów, wszak bycie Hiltonką ciężko nazwać robotą), plecy we właściwych kręgach i generalnie wszystko, czego trzeba, żeby się dobrze ustawić. Jedyne, co do ciebie należy, to nie spaprać sprawy i nie dać się wydziedziczyć.

Brzmi bajecznie – zwłaszcza, kiedy gdzieś na prowincji w załamaniu nerwowym wyrywasz sobie włosy z głowy nad swoim rzekomo genialnym życiowym projektem, który w zderzeniu z rzeczywistością coraz bardziej zaczyna przypominać wyjątkowo nieudane dziecko szaleństwa i głupoty.

Ale choć prawdopodobnie hasła w stylu „z tych Grycanów”, „młody Stuhr” i „córka tej pani z telewizji” otwierają niejedne drzwi, jestem gotowa się założyć, że dzieci sławnych rodziców są czasami dużo bardziej sfrustrowane niż my nad tymi naszymi desperackimi próbami zaistnienia w mediach, biznesie i wszystkich innych naszych upragnionych dziedzinach. My przynajmniej nie będziemy wiecznie porównywani ze swoimi protoplastami.

Weźmy na przykład takiego Joe Sumnera. Większość z was prawdopodobnie nigdy nie słyszała tego nazwiska, a część tych, którzy słyszeli, zdążyła je momentalnie zapomnieć. Ale o ojcu tego pana słyszeli wszyscy i – mówcie, co chcecie – zapomnieć się o nim nie da.

Kiedy jesteś synem Stinga – bo Joe takie ma dobre geny – to trochę tak, jakby niestabilna emocjonalnie wróżka chrzestna potraktowała cię jednocześnie solidnym błogosławieństwem i solidną klątwą. Masz dobre geny, trochę stingowy wygląd, dość stingowy zaśpiew, więc i całkiem spory potencjał wyjściowy. Ojciec zabiera cię ze sobą w trasy i promuje jako support – a jak Sting mówi, że coś jest dobre, to znaczy, że jest dobre. Ale nawet jeśli dobrze śpiewasz i piszesz całkiem dowcipne teksty piosenek, dla sporej części odbiorców i tak na zawsze zostaniesz „tym żywcem, co grał przed Stingiem”. Albo w najlepszym wypadku „tym gościem, który nigdy nie będzie tak dobry jak ojciec”.

To musi być naprawdę frustrujące. Serio. Masz 40 lat, zauważalny talent i śpiewasz w chórkach u tatusia. Ba, niby jesteś synem Stinga, ale twój profil na Instagramie obserwuje ledwie osiem razy więcej ludzi niż jakieś nudne zdjęcia książek jakiejś „niszowej” blogerki kulturalnej z jakiegoś tam kraju we wschodniej Europie. Czujecie ten fejm? Jeszcze osiem razy tyle i będę sławna jak syn Stinga.

Jak się żyje w cieniu tak sławnego ojca? Jak się żyje, gdy nawet wymyślone na potrzeby scenariusza Przyjaciół siedmioletnie dziecko Stinga mocniej zaznaczyło się w popkulturze od ciebie? Strach sobie wyobrażać – no chyba, że w genetyce coś poszło nie tak i w synu gościa, który z zapyziałego portowego miasteczka wdrapał się na muzyczny Olimp, nie ma żadnych ambicji.

Co w takim razie pozostaje dzieciom sławnych ludzi? Nic. Robić swoje. Lepiej, gorzej, z większym czy mniejszym zasięgiem i uznaniem – ale swoje. I tu się ani trochę nie różnimy od stingowych dzieci. Róbmy swoje. Tylko tyle i aż tyle. Kto wie, może nasze dzieci będą kiedyś równocześnie przeklinać i błogosławić dzień, w którym pozwolimy im robić za nasz support?

PS: Koniecznie idźcie kiedyś na koncert Stinga. To jest takie magiczne wydarzenie, które leczy nawet z fobii społecznej. Przynajmniej na moment. Ale jeśli nawet ja nie czuję się przerażona w dzikim tłumie, to wiedzcie, że coś się dzieje. Magia.