Gotowanie dla opornych

Spełniło się moje kulinarne marzenie – do mojej biblioteczki wreszcie dołączyła książka z przepisami prosto z legendarnego programu Julii Child Francuski Szef Kuchni. Polowałam na tę książkę już od dawna, a konkretnie od momentu, w którym obejrzałam film Julie i Julia i doszłam do wniosku, że jeśli ktokolwiek w ogóle jest w stanie nauczyć mnie gotować, to musi to być Julia Child.

Julie i Julia to miły i uroczy film z Meryl Streep i Amy Adams w tytułowych rolach. Julie Powell (grana przez Amy Adams) to jedna z pionierek kulinarnego blogowania, przynajmniej we współczesnym rozumieniu tego zjawiska. W 2002 roku Julie postawiła przed sobą wyzwanie: w ciągu 365 dni zrealizować wszystkie 524 przepisy z książki kucharskiej swojej idolki, Julii Child. Postępy, wzloty i upadki tego szalonego projektu skrupulatnie dokumentowane były na jej blogu, który zresztą bardzo szybko zyskał ogromną popularność.

Amy Adams w filmie Julie i Julia, reż. Nora Ephron, 2009.

W miarę, jak śledzimy zmagania Julie z blogiem i kolejnymi przepisami, film przenosi nas także w czasie o prawie pół wieku i pozwala poznać bliżej samą Julię Child, pierwszą kobietę, która ukończyła prestiżowy kurs we francuskiej szkole Le Cordon Bleu, gwiazdę amerykańskiej telewizji, autorkę książek kucharskich, popularyzatorkę francuskiej kuchni w Stanach i charyzmatyczną osobowość, przy której Gordon Ramsay i cała reszta jego naśladowców wypadają wyjątkowo blado.

To właśnie Julia Child, bezbłędnie zagrana przez Meryl Streep, jest największą gwiazdą tego filmu, tak jak i była wielką gwiazdą programów kulinarnych. Po seansie Julie i Julii pierwszą rzeczą, jaką zrobiłam, było poszukiwanie archiwalnych odcinków Francuskiego Szefa Kuchni – początkowo, by sprawdzić, czy Meryl aby nie przeszarżowała na ekranie, bo jej postać była aż zadziwiająco wyrazista… ale równie wyrazista Julia momentalnie skradła moje serce i dała mi wiarę w to, że może nie jestem jeszcze dla świata kulinarnego zupełnie stracona.

Z czynności wykonywanych w kuchni najbardziej lubię parzenie herbaty. Praktykuję i nawet mi wychodzi pieczenie: ciasteczka, ciasta, bułeczki, domowej roboty chleb – jak najbardziej. Sekret tkwi w tym, że przy pieczeniu znacznie częściej trafiają się przepisy nie pozostawiające miejsca na błędy. Rozpisane co do grama, co do minuty, a czasem i co do liczby obrotów łyżką w misce. W wykonywaniu sztywnych kulinarnych rozkazów jestem całkiem niezła. Problem pojawia się wtedy, kiedy padają sformułowania: według uznania, do smaku, do miękkości… akurat w kuchni wolność i kreatywność specjalnie mi nie służą.

I tu wkracza Julia Child, kobieta, która sama gotowania uczyła się dopiero około czterdziestki. A odcinki jej programów kulinarnych w niczym nie przypominają wyidealizowanych kuchni współczesnych kucharzy-celebrytów, gdzie fartuch jest równie czysty i biały na końcu, jak był na samym początku zmagań z trudną potrawą. U Julii na wizji mogło stać się wszystko – coś spadło, coś się rozlało, coś się przypaliło, blat uwalony, kurczak na podłodze, nieważne! Najważniejsze, czego się u Julii nauczycie, to nie bać się porażki w kuchni.

Źródło: gretchenrubin.com

Najbardziej chyba podoba mi się atmosfera, jaką Julia wokół siebie roztacza. Zero presji na bycie idealnym. Julia do swoich widzów nie mówi tak, jakby wszyscy mieli już na koncie co najmniej dwie gwiazdki Michelin i płynnie mówili po francusku. Zamiast tego, potrafi opowiadać o tym, jak należy rozbijać jajko. I nie zakłada, że urodziliście się z wiedzą o tym, do czego służy która patelnia.

Jeśli więc kiedykolwiek dopadły was kompleksy na widok ośmioletnich dzieci na czas przyrządzających polędwicę Wellington, wyłączcie telewizor – i poszukajcie sobie w sieci archiwalnych odcinków Francuskiego Szefa Kuchni. Świat od razu wraca do normalności.