Czas na małą lekcję historii feminizmu. Z prostego powodu – mamy XXI wiek, a w wielu kwestiach wciąż musimy się upominać o to samo, o co feministki walczyły prawie 50 lat temu. Dlatego zawsze, kiedy widzę czy słyszę wypowiedzi kobiet utrzymujących, że feminizm jest już niepotrzebny, bo one nigdy w życiu nie doświadczyły żadnej dyskryminacji, opresji czy upokorzenia w związku ze swoją płcią, zastanawiam się, na jakiej pięknej planecie one żyją… bo na pewno nie na mojej.
Na początku lat siedemdziesiątych opublikowano w Szwecji manifest kreślący wizję przyszłości tego kraju – i to wizję dosyć świetlaną, postulującą zupełnie nowy model szwedzkiej rodziny. Ta ambitna szwedzka teoria miłości zakładała, że państwo powinno dążyć do tego, by każdy obywatel stał się prawnie i finansowo niezależny od innych – bo tylko w ten sposób będzie można mówić o relacjach międzyludzkich wynikających z wewnętrznej potrzeby i prawdziwego uczucia, a nie ekonomicznej zależności.
Sporo pisałam w ostatnich dniach o filmach fabularnych nominowanych w tym roku do Oscara. Tym razem zamierzam trochę zmienić temat – i choć nadal pozostaniemy w kręgu oscarowych nominacji, tym razem sięgam po film dokumentalny.
