Geniusz (nie mylić z serialem o Einsteinie!) to jeden z tych filmów, które po prostu nie mogą mi się nie podobać. Już w pierwszych scenach Colin Firth siedzi pochylony nad biurkiem, czerwonym ołówkiem stawia korektorskie znaczki i wprowadza poprawki na maszynopisie powieści… i to nie byle jakiej, bo na maszynopisie Pożegnania z bronią. Sami powiedzcie – czy czegokolwiek więcej trzeba mi do szczęścia niż Colina w roli człowieka, który poprawiał teksty Hemingwaya?
To, co zaraz przeczytacie, prawdopodobnie będzie dosyć niepopularną opinią. Bo mam wrażenie, że za chwilę nie zgodzę się dosłownie ze wszystkim, co mówi się o filmie Jackie. Sorry, taki mam teraz mentalny klimat.
Uwielbiam malarstwo Williama Turnera. Jego piękne, poruszające romantyczne obrazy mają w sobie coś, co każe ci myśleć, że ich twórca musiał być wyjątkowo wrażliwym człowiekiem. Mniej więcej pół życia wyobrażałam sobie Turnera jako przystojnego, wyrafinowanego, elokwentnego mężczyznę. A potem powstał film biograficzny, w którym głównym rolę z powodzeniem mógł zagrać Timothy Spall aka Glizdogon z Harry’ego Pottera. I to w dodatku głównie przy pomocy chrumkania.
Wielka szkoda, że jednej z mniejszych ról w Trumbo nie zagrał Leonardo DiCaprio. Jest bowiem w tym filmie scena, która z jego udziałem z miejsca mogłaby się stać hitem internetu…
Elektroniczna wyklejanka z Oscarem w tle. All rights reserved.
Są takie pary aktorów, które chyba wybitnie lubią ze sobą pracować. Alan Rickman i Emma Thompson, którzy zagrali wobec siebie chyba wszystkie możliwe rodzaje bliskich relacji międzyludzkich. Johnny Depp i Helena Bonham Carter, których Tim Burton wiecznie upychał w swoich filmach – co przeważnie zresztą wychodziło tym produkcjom na dobre, bo chyba nikt tak nie czuje pokręconego burtonowskiego klimatu, jak ta dwójka ekscentryków. W ostatnich latach doczekaliśmy się kolejnej takiej pary… I o ile nie mówimy o Igrzyskach Śmierci albo X-menach, z dużym prawdopodobieństwem tam, gdzie jest Jennifer Lawrence, pojawi się też Bradley Cooper.
Mam mieszane uczucia wobec filmu Steve Jobs. Przede wszystkim nie jestem pewna, czy w ogóle potrzebny był kolejny film o Jobsie w tak krótkim czasie. Ale to kwestia pewnie bardzo dyskusyjna i mocno pachnąca pieniędzmi.
Zanim na ekranach kin pojawiła się Teoria wszystkiego, brytyjską telewizję w 2004 roku zdążył już podbić Hawking z Benedictem Cumberbatchem w roli głównej. Oba te filmy otrzymały etykietkę biograficznych, ale – mimo że dotyczą przecież dokładnie tej samej osoby – są zupełnie różne.
Będą spoilery. Ale hej – mówimy o historii. Oburzanie się na spoilery w postaci powszechnie znanych faktów historycznych to już chyba ignorancja.
Gra tajemnic wprawia mnie w pewną konsternację. Jak na oscarowego kandydata przystało, jest to film całkiem dobry… Ale obok naprawdę mocnych punktów, znajdujemy w nim również rozwiązania… nieco osobliwe. Trudno też właściwie stwierdzić, co było głównym motywem powstania tego filmu.
21-letni Stephen Hawking siedzi w fotelu, wykrzywiony w dość nienaturalnej pozycji. Nie porusza się, patrzy jedynie na ekran telewizora, a z mimiki jego twarzy trudno wywnioskować, czy jest zafascynowany oglądanym programem, czy może raczej śmiertelnie nim znudzony. Do pokoju wkracza jego ojciec, zamieniają kilka słów… A potem Stephen Hawking dziarsko zrywa się z fotela i rusza na przyjęcie, na którym czeka już na niego jego urocza dziewczyna.
Mówi się, że ci, którzy najbardziej nas rozśmieszają, są tak naprawdę najsmutniejszymi ludźmi, jakich znamy. Ta przykra prawda kryje się wszędzie – w zmaganiach Andersona, przeuroczego twórcy Świata według Ludwiczka z ojcem alkoholikiem, nadwagą i depresją, w doniesieniach o depresji Jima Carreya… Nawet gdzieś pod melonikiem legendy – Charliego Chaplina.
